ராஜி மாமி- Part 02

காலை சிற்றுண்டி உண்μம் போது, அம்மாவே பேச்சு எடுத்தாள். "எதுத்த வீட்டு உமாவோட தங்கச்சி வந்துருக்கா போல இருக்கு. நேத்து சொல்லிகிட்டு இருந்தா. ராஜி மாமி, என்னோட தங்க ஜெயஸ்ரீ இன்னிமே இங்கயே வந்து தங்கப் போறான்னு அவ நேத்து சொன்னா." நாங்கள் பிராமணர்களாக இல்லாவிட்டாலும் அந்த தெருவில் பிராமணர்கள் அதிகம். அதனால்
எல்லோருக்கும் என் அம்மாவை ராஜி மாமி என்றே அழைத்து பழக்கம் ஆகிவிட்டது. "இது போல அநியாயம் பாத்துருக்கியா. இந்த உமாவும் அவ புருஷனும் மட்டும் இருக்காங்க. அதுலேயும் அவன் குடிகாரன். 18 வயசான வயசு பொண்ண தைரியமா கூட்டி இங்க வச்சிக்கப்போறாளே. என்ன ஆகுமோன்னு பயம்மா இருக்கு." எங்கள் அம்மா வாயைத் திறந்தாள் மூட முடியாது. "அதுலேயும் மச்சினிச்சி வேற, கேக்கனுமா. கேட்டா, இந்தப் பொண்னுக்கு படிப்பு ஏறல்லயாம். கிராமத்துல வேலை கெடைக்காது. பட்டணத்துக்கு வந்தா வேலை கீலை பாக்கலாம்னு சொல்றா இந்த உமா." என்று என்னென்னவோ அம்மா தொடர்ந்து கொண்டே போனாள். ஆனால் அது எல்லாம் எனக்குத் தேவை யில்லை.
அவள் பெயர் ஜெயஸ்ரீ. வயது 18, உமாவின் தங்கை. இங்கேயே தங்கப்போகிறாள். அவளுக்கும் என்னைப் போல படிப்பு ஏறவில்லை. பணப்பற்றாக்குற. சரிதான் நான் மடக்குவதற்கு சரியான கேஸ். அவ்வளவு information போதும். நான் கை கழுவிவிட்டு மீண்டும் என் அறைக்கு சென்று ஜன்னல் அருகே உட்கார்ந்தேன்.

எதிரே பால்கனியில் அக்காளும் தங்கையும் தலா ஒரு ப்ளாஸ்டிக் சேர் போட்டு பேசிக் கொண்டிருந்தனர். சில சமயம் காற்று வந்த திசையைப் பொறுத்து அவர்கள் குரல் கேட்டது, சில நேரம் கேட்கவில்லை. ஜெயஸ்ரீக்கு இனிமையான குரல் என்று மட்டும் விளங்கியது. ஜெயராம் - ஜெயஸ்ரீ என்று மனதுக்குள் கணக்கு போட்டு பார்த்தேன். சரி பொருத்தம் தான். அதெல்லாம் இருக்கட்டும், முதலில் படுக்கையில் சாய்க்க வேண்டுமே. இப்போது ஜெயஸ்ரீயை கொஞ்சம் வர்ணிக்கலாமா. உமா எவ்வளவு எவ்வளவு குள்ளமோ, அதற்கு நேர் எதிர் அவள் தங்கை. தென்னிந்தியப் பெண்களுக்கு மீறிய உயரம். 5'8" இருக்கவேண்டும். நானும் அதே height தான். உமாவுக்கும் சற்று சதைப் பிடிப்பு இருக்கும். ஆனால் ஜெயஸ்ரீ நெடு நெடுவென்று slimமான சிம்ரன் போன்ற தேகம்.

உமாவைப் போலவே மிக மிக நீண்ட கூந்தல். உமாவுக்கு காலையும் தாண்டி தரையில் தவழும். ஆனால் ஜெயஸ்ரீக்கு கிட்டத்தட்ட கμக்கால் வரையில் நீளும் முடி. முனையில் அழகாக சீராக ஒரே அளவில் கத்தரிக்கப் பட்டு பட்டுக் குஞ்சலம் போல் தொங்கும் முடிகள். அந்த சீரான முடியை முகர்ந்து பார்க்கவேண்டும் என்ற நினைப்பில் மீண்டும் சுண்ணியைத் தடவினேன். உமாவுக்கோ தளதளவென்று ஆடும் சதைப் பிண்டங்களான புட்டங்கள். கிள்ளினால் அரை கிலோ சதையை எடுத்துவிடலாம். ஆனால் ஜெயஸ்ரீக்கு just
sufficient இறுக்கமான குண்டிகள். உமாவை விட ஜெயஸ்ரீ சற்று கலர் அதிகம். வெளுப்பு என்று சொல்ல முடியாது. பஞ்சாப் கோதுமையை அரைத்து கஞ்சி செய்தால் வருமே, ஒரு தங்க நிறம் அது போன்ற மேனி நிறம். ஆனால் ஆண்டவன் எங்கெல்லாம் சதை அதிகமாக வேண்டாம் என்று நினைத்து சேமித்து வைத்தானோ, அந்த சேமிப்பை எல்லாம் வார்த்து எடுத்து இரண்டு மாபெரும் மலைகள் ஆக்கி, ஜெயஸ்ரீயின் நெஞ்சின் மீது வைத்து அழகு பார்த்திருக்கிறான். சத்தியமாக, இவ்வளவு சின்னப் பெண்ணுக்கு, இவ்வளவு ஒல்லியான பெண்μக்கு, இப்படி கைகளுக்கு அடங்காத மலை போன்ற முலைகளும் இருக்கும் என்று நான் கனவில் கூட நினைத்துப் பார்க்க முடியாது. ஜெயஸ்ரீயை எவன் பார்த்தாலும் முதலில் மூக்கில் விரலை வைப்பான் - காரணம் அபரிதமான மார்பகங்கள். உண்மையாக இருக்குமா அல்லது pad வைத்திருப்பாளா என்று கூட கொஞ்சம் சந்தேகம் பிறந்தது. மற்றபடி மூக்கும் முழியுமாக லட்சணமான இளம் பெண் தான். நான் பார்த்துக் கொண்டே இருக்க, உமா உள்ளே எழுந்து சென்றாள். வெளியே வரும் போது ஒரு பெரிய கிண்ணத்தில் என்னவோ கொண்டு வந்தாள். ஜெயஸ்ரீ ஒரு விரலை அந்தக்கிண்ணத்துக்குள் விட்டு எடுத்து தலையில் தேய்த்துக்கொண்டாள். எண்ணையாக இருக்கவேண்டும். மிக லேசாக அவர்கள் பேசும் ஓசை கேட்டது. "இங்கேயே குளிக்கலாம்டி. இங்க பால்கனில ஸ்டூல் போட்டு ஒக்காரு. நான்
ஒனக்கு எண்ண தேய்ச்சி விடுறேன். ஸ்டவ்ல வெந்நீர் வச்சி கொண்டு வர்ரேன்.

இங்க கொழாய்ல தண்ணி அடிச்சி இங்கயே குளிக்கலாம். இல்ல யாரும் பாக்க முடியாது. நீ என்ன பிறந்த மேனியாவா குளிக்கப் போறே. பரவால்லடி. குளி." என்று உமாவின் குரல் கேட்டது. ஆஹா எனக்கு ஜாலிதான். ஸ்டூலில் உட்கார்ந்த ஜெயஸ்ரீ, தாவணியை உருவினாள். பாவாடையை தளர்த்தி பல்லிடுக்கில் பிடித்துக் கொண்டு சோளியின் ஊக்குகளைக் கழற்றினாள். நல்லவேளையாக எனக்கு முதுகைக் காட்டாமல், side பக்கமாக இருந்ததால், கொஞ்சம் கொஞ்சம் தெரிந்தது. கருப்பு சோளியும் அதைத் தொடர்ந்து கருப்பு
ப்ராவும் வெளியேறின. பெருத்தக் கலசங்களைச் சுற்றி பாவாடையை இறுக்கக் கட்டினாள். பாவம் அந்த முலைகள், அவைகளை பாடாய்ப் படுத்த வேண்டுமா. சற்று சுதந்திரமாகத் தான் விட்டால் என்ன. ம்ஹூம். குனிந்து பாவாடையை தூக்குவது போல் செய்தாள். ஆனால் பால்கனி சுவர் மறைத்தது. அவள் மீண்டும் எழுந்த போது கையில் பேண்டீஸ் தெரிந்தது. கழற்றி எல்லாத்துணிகளையும் ஒரு பக்கெட்டில் போட்டாள். அவள் உட்கார்ந்து கொள்ள, அவள் பின்னால் அக்கா அமர்ந்து தலைப் பின்னலை அவிழ்த்து நிதானமாக எண்ணை தடவித் தேய்த்தாள். அவ்வளவு நீளமான அடர்த்தியான அலைபாயும் கூந்தலுக்கு கால் கிலோ எண்ணை தேவைப் பட்டிருக்கும். ஆனால் மெருகு குலையாமல் பளபளவென்று இருக்கவேண்டுமென்றால் இது போன்ற செலவுகள் பார்க்க முடியுமா. உமா பார்க்கவில்லை. நான் தான் தரிசனம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். கூந்தலை இழுத்து இழுத்து எண்ணை தேய்த்தாள். ஜெயஸ்ரீ அக்காவிடம் என்னவோ பேசிக் கொண்டே இருந்தாள். தலை பளபளவென்று எண்ணையானவுடன், அதைத் தூக்கி ஒரு கொண்டையாக்கினாள். பின்னர் உமாவே தங்கையின் முதுகைத் தேய்த்தாள். பின்னர் கையை பின்பக்கம் ஜெயஸ்ரீயின் பாவாடைக்குள் செலுத்தி கீழ் முதுகையும் தேய்த்து விட்டாள். அதன் பின்னர், உமா உள்ளே சென்று விட, ஜெயஸ்ரீ தன் கழுத்துக்கு, பிதுங்கித் தெரியும் cleavage க்கு, கால்கள் தொடைகள், உள்ளே கையைவிட்டு என்று எல்லாம் தேய்த்து என்னை பரவசமாக்கி, மீண்டும் என் protein சக்தியை (thanks to kamala gopal) வீணாக்க வைத்தாள். பின்னர் எண்ணை நன்றாக ஊரும் வரை, ஜெயஸ்ரீ இங்கும் அங்கும் அலைந்தாள். வீட்டுக்குள் சென்றாள். மீண்டும் பால்கனிக்கு வந்து பாத்திரங்கள் தேய்த்தாள். குழாயில் தண்ணீர் அடித்தாள். அவள் மலைகளைக் கண்டு மயங்கி நான் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன். அரை மணி நேரம் கழித்து மீண்டும் அந்த ஸ்டூலில் உட்கார, அவள் பின்னால் உமா வந்து சீயக்காய் தேய்த்தாள்.

தண்ணீர் விளாவி விட்டு குளிப்பாட்டினாள். அக்கா தேய்த்து விட தங்கை தன் பொன்னான மேனியை பளபளப்பாக்க, குளியல் காட்சி நடந்தேறியது. ஜெயஸ்ரீ தலையைத் துவட்டி துண்டை மார்பு சுற்றிக் கட்டி பாவாடையை அவிழ்த்து பக்கெட்டில் போடுவதற்குள் நான் அன்றைய மூன்றாவது முறை சுண்ணித் தண்ணீரைத் தியாகம் செய்தேன். இது போன்ற டெயிலி, விதம் விதமாக சைட் அடித்தேன். ஜெயஸ்ரீ எப்போதும் தாவணி மட்டும் அணிந்தாள். சில நேரம் வீட்டில் இருக்கும் போது நைட்டியுடன் பால்கனி வருவதைப் பார்த்திருக்கிறேன். அபூர்வமாக ஒய்யாரமாக புடவை உடுத்தி வரும் போது பார்ப்பவர் கண்கள் பட்டுவிடும் போன்ற அழகு. அந்த நீண்ட கூந்தல் அழகுக்கு அவள் தலை நிறைய மல்லிகைப் பூ சூட்டி மகிழ நான் ஆசைப் பட்டேன். நடக்குமா. தினமும் காலை பால்கனியில் நடக்கும் குளியல் காட்சிக்காக நான் தயாராக இருப்பேன். ஒரு நாளும் விட மாட்டேன். வெள்ளிக் கிழமைகளில் அக்கா தங்கை இருவரும் எண்ணைக் குளியல் நடத்துவார்கள். எனக்காகவே ஃப்ரீ ஷோ நடத்துவது போல் இருக்கும். எனக்குத் தான் protein waste என்ன செய்ய.

ஆனால் எனக்கும் உமாவின் குடும்பத்தாருக்கும் பேச்சு இருந்ததேயில்லை. சில நேரம் உமா அம்மாவிடம் வந்து பேசிவிட்டு போவாள். நான் அப்போது அங்கே வந்தால் ஒரு சிறு புன்னகை அவ்வளவுதான். அதே போல் வழியில் பார்த்தாலும் ஒரு புன்னகை மட்டும் தான். என் மனதில் நிறைந்த நாயகி ஜெயஸ்ரீயோ அதுவும் இல்லை. பார்த்தும் பார்க்காதது போல் சென்று விடுவாள். இது எல்லாம் மாறும் காலம் வருமா. காலம் கனிந்தது, நேரம் வந்தது.
என்னால் மறக்க முடியாத நாள். February 12, 1999, வெள்ளிக்கிழமை. வழக்கம் போல் அக்காள்-தங்கையின் எண்ணைக் குளியல் முடிந்தது. என் அம்மா எனக்கு காலை உணவு ஹாட்கேஸில் வைத்துட்டு கோயில் சென்று விட்டாள். நானும் நிதானமாக அம்மா பரிமாறிய முட்டை தோசையை, சாம்பாரில் தொட்டு தின்றுகொண்டே ஜன்னல் வழியாக தெருவைப் பார்த்தேன். ஏதாவது சைட் அகப்படுகிறதா என்று என் கண்கள் அலைந்தன. ஆஹா அகப்பட்டனவே, என் அருமை எதிர் வீட்டு சகோதரிகள். உமா ஜெயஸ்ரீ இருவரும் மெதுவாக தேர் போன்று அசைந்து அன்ன நடை நடந்து வந்து கொண்டிருந்தனர். அவர்களும் கோவிலுக்கு சென்று வருகிறார்கள் போலிருந்தது. அதிலும் தங்கையின் முகத்தில் அப்போது குடிகொண்டிருந்த லட்சணத்தைப் பார்த்து மூக்கில் விரலை வைத்தேன். நேர்த்தியான பின்னலில் அழகாக தொங்கும் மல்லிகைப்பூ. நெற்றியில் ஒரே ஒரு சின்னக் கீற்று திருநீறு. அதற்கு கீழே வட்ட வடிவத்தில் அடர் சிவப்பு நிற ஸ்டிக்கர் பொட்டு. தொப்புள் மிக லேசாக வெளியே தெரியும்படி பாவாடையும் மேலே மார்பகங்களை முழுமையாக மூடும் தாவணியும். ஆனாலும் அந்த மன்மதன் படைத்த மார்பு மேடுகளை மூடி மறைப்பது சிரமம் தான். குண்டாக மலைகள் அசைந்து வந்தன. இருவரும் எங்கள் வீட்டைப் பார்த்துக் கொண்டே ஏதோ பேசிக் கொண்டார்கள். ஜெயஸ்ரீ ஒரு காகிதத்தை மடித்து உமாவின் கையில் கொடுத்தாள். உமாவும் தலையாட்டினாள். பின்னர், ஜெயஸ்ரீ என் வீட்டை நோக்கி ஒரு ஏக்கமான பார்வையை விதிர்த்து எதிர் காம்பவுண்டில் நுழைந்தாள். உமா ஒரு முறை சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டு எங்கள் வீட்டுக்குள் வந்தாள். வேகமாக எழுந்து கை கழுவி கதவைத் திறந்தேன்.


ஜெயஸ்ரீ என் வீட்டை நோக்கி ஒரு ஏக்கமான பார்வையை விதிர்த்து எதிர் காம்பவுண்டில் நுழைந்தாள். உமா ஒரு முறை சுற்றும் முற்றும் பார்த்துவிட்டு எங்கள் வீட்டுக்குள் வந்தாள். வேகமாக எழுந்து கை கழுவி கதவைத் திறந்தேன்.

"வாங்க வாங்க" என்றேன், மேலும் "அம்மா கோவிலுக்கு போயிருக்காங்களே" என்றேன். உமா அம்மாவைப் பார்க்கத் தான் வருவாள். இது வரை என்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூட பேசியதே இல்லை."இல்ல ஜெயராம், நான் ஒங்களோட பேசத்தான் வந்தேன். ராஜி மாமி கோவில்ல இருக்காங்கன்னு தெரியும்."நான் சங்கடத்தில் நெளிந்தேன். வாய் குழறியது. ஒரு புறம் என்னிடம் பேச என்ன இருக்கிறது என்ற வியப்பு. அடுத்தாக என்னைப் போல் "ஒங்களோட" என்று மரியாதையாகப் பேசுகிறாளே. என்னை விட 8-9 வயது பெரியவளாயிற்றே என்று ஒரு கூச்சம். இவளோடு பேச ஒரு சந்தர்ப்பம், அதுவும் யாரும் இல்லாத வேளையில் என்று ஒரு உற்சாகம். கடலை போடலாமா என்று ஒரு ஆவல்.

"நான் சொல்றதக் கேட்டு ஒனக்கு ரொம்ப ஷாக்கா இருக்குமோ என்னவோ தெரியல்ல ஜெயராம்." என்று சடாரென்று ஒருமைக்குத் தாவினாள். சரி ஏதோ பெரிய கதை பேசப் போகிறாள் என்று நான் "வாங்க ஒக்காந்து பேசலாம்."

"நீ பாத்திருப்பே இல்ல. என்னோட தங்க ஜெயஸ்ரீ இப்ப மூணு மாசமா இங்கதான் இருக்கா. நீ அவள சைட் அடிக்கிறேன்னு எங்களுக்கு நல்லாத் தெரியும். அவ பால்கனில குளிக்கும் போது நல்லா வேடிக்கை பாக்குறே." என்றாள். ஜெயஸ்ரீ குளிப்பது மட்டுமா, உமா கூட சில நேரம் அங்கே குளிப்பாள். அதைக் கூட நான் கண்கொட்டாமல் பார்ப்பது உண்டு. இப்போது உமா சோஃபாவில் உட்காரும்போது முந்தானை சற்றே விலகியதை அவள் கவனித்ததாகத்
தெரியவில்லை. ஆனால் அந்த அற்புத முலைகளை மறப்பேனா. பார்த்துக்கொண்டே "ம்ம் சொல்லுங்க" என்றேன்.